The Icefields Parkway Deel 1

Vandaag beginnen we aan de rit over wat genoemd wordt de mooiste weg van de wereld. De Icefields Parkway. Als we opstaan is het wel erg bewolkt, maar droog. Dat is al meer dan we verwacht hadden, dus gaan we positief op weg.
We zijn amper de camping af, of het begint al te regenen. Eerst zachtjes, maar daarna toch steeds harder. We rijden naar één van de mooiste meren van Canada. Lake Louise, het meer dat je niet gemist mag hebben als je in West Canada bent geweest. Als we er aankomen regent het nog steeds, maar we willen het zien. Door de laag hangende bewolking kunnen we niet volledig genieten van de pracht van deze omgeving.
Desondanks zien we wel het schoon van dit turquois gekleurde meer. Ondanks de regen lopen we dan ook een stuk rond het meer.
De volgende stop die we maken is bij het Peyto meer. We weten allemaal, dat niemand thuis het zal geloven, maar het is werkelijk waar, WE WANDELEN IN DE SNEEUW!
Vanaf de parkeerplaats maken we een “wandelinkje” naar het uitzichtpunt. Met de tong op onze schoenen komen we daar aan. Het was toch iets steiler dan we gedacht hadden.
Maar het was elke stap waard. Wat we daar boven zagen, was adembenemend. Zoals ik al gezegd heb, ik ga niet eens meer proberen om het te beschrijven.
De volgende stop die we maken is bij de Num Ti Jah Lodge. Jimmie Simpson, een bekende berggids bouwde deze lodge in 1937 op de plek, waar vroeger zijn blokhut had gestaan.
Toen we uitstapten sneeuwde het niet, maar regen, regen en nog meer regen. Ondanks de regen hadden we toch nog goed zicht op de gletsjer. Natuurlijk eerst even wat foto’s gemaakt en daarna snel de lodge in voor koffie en een broodje. Anita en Wim kochten nog snel even een paraplu in het winkeltje bij de lodge want het leek er niet op, dat het snel zou stoppen met regenen.
Nadat we wegreden bij de lodge, richting onze volgende stop, hield het op met regenen en klaarde het zowaar op. Toen we dan ook uitstapten bij Waterfohl Lake was het gelijk een stuk aangenamer en bij het meer zagen we zelfs, dat de zon een voorzichtige poging deed om door de wolken heen te breken.
Aan de oever van dit meer zien we een enorm massief van de 3307 meter hoge Mount Chephren.
Waterfohl Lake was de laatste stop voor vandaag op ons schema.
In ons roadbook was een camping gepland zonder voorzieningen. Gelet op de weersomstandigheden leek het ons beter om een camplng te zoeken met wat meer voorzieningen. Dit werd dus David  Thomson resort. Op de kaart leek dit vrij kort na de splitsing maar in werkelijkheid bleek het dus bijna 100 km te zijn.
Maar aangekomen kregen we toch 3 plaatsen naast elkaar. Ons werd  wel gelijk duidelijk gemaakt, dat dit het drukste weekend van het jaar in Canada was en dat we voor morgen waarschijnlijk geen plek zouden vinden in Jasper, als we niet gereserveerd hadden.
Met behulp van de computer van de camping hebben we gelijk geprobeerd een plaats te reserveren op één van de campings in het Jasper nationaal park. Helaas………dat is niet gelukt. Dus waar we morgen zullen overnachten…………? We weten het niet.
Terug dus naar de campers om de dames dit nieuws te vertellen. Die waren zonder ons         –omdat we zolang weg bleven- al vast met het borreluurtje begonnen. Tussen de borrels door hebben Jaap, Wim en ik “camperonderhoud” uitgevoerd. Toiletten en spoelwatertanks geleegd en schoonwatertank gevuld. Zoals gebruikelijk onder goede vrienden hebben we elkaar hierbij geholpen! Zo was Jaap bij mij heel behulpzaam om de reeds opgerolde waterslang leeg te blazen. Wat hij echter wel- en ik niet gezien had, was dat het uiteinde van de waterslang op mijn broek gericht was………… Echt een goede vriend!!!!!!!
Afijn, nog even een hapje eten, slapen en dan op naar dag twee over de Icefields Parkway. Hopelijk met iets mooier weer.