Van Vancouver naar .........

Dinsdag 20 september 2016
Gé en Gerrit zijn vandaag 42 jaar getrouwd. Daar hebben zij en Cobie en Jaap vannacht al een borrel op genomen. Maar niet nadat Cobie en Jaap op fluistertoon “lang zullen ze leven” hadden gezongen.
Vanmorgen verlaten we Vancouver. Wat een stad! En dan is het verbazingwekkend hoe snel we op de Highway zitten richting Hope. Oorspronkelijk was onze bestemming een camping in de Okanagan Valley, in de omgeving van Vernon. Omdat hier geen voorzieningen zijn en we eigenlijk toch wel al een beetje verwend zijn geworden zoeken we een andere camping in de Okanagan Valley met wat meer voorzieningen.
Ons doel van vandaag wordt dan ook Beaver Lake Mauntain Resort in Winfield. Volgens internet een prachtige camping aan een meer enz. Enz.
Via Hope en Menning Park rijden we naar Hedley, een klein goudmijndorpje tussen Princeton en Keremeos. De weg er naar toe is weer prachtig, evenals het weer.
Als we in Hedley aankomen blijkt dat we dit dorp in in blik kunnen vatten.
Veel bijzonders is het niet, maar het is de geschiedenis waar het om gaat.
Als we met een ‘local” aan de praat komen, verteld deze ons over het gevaarlijk werk van de mannen in de mijn. Het goud was namenlijk vermengd met nikkel. Om het te scheiden werd er gewerkt met water en cyanide. Onnodig te vertellen dat dit absoluut niet erg gezond is! Tevens vertelt hij ons, terwijl hij daarbij aanwijst over welk gebied hij het heeft, dat daar een gangenstelsel is aangelegd van 125km! Onvoorstelbaar.
Hij toont ons ook nog wat artistieke stukken van een oud mijnwerker onder de noemer “black lite”. De artiest is op een respectabele leeftijd, maar zijn gezondheid laat te wensen over.
Vanaf Hedley is het nog zo’n twee en half uur rijden naar onze beoogde camping. Een route om van te kwijlen! Wat een pracht, wat een landschap, in één woord geweldig.
Toen we het adres van de camping op de tomtom invoerden, bleek deze het nummer niet te kennen. “Oh” zegt Cobie, “dan zal het wel weer een onverharde weg zijn.”
Ze moet het hebben geweten, want als we op de plek aankomen die wel bekend is bij TomTom, zitten we inderdaad op een onverharde weg. Als we een voorbijganger vragen naar de camping, zegt deze dat de camping nog zo’n 13 km verderop (de onverharde weg) ligt. Wij dus via de “bumpy road” verder gereden naar boven, onderweg al verbaasd nagestaard door een kudde, in het wild rondlopende koeien, die ons aankeken met een blik van “wat zoeken jullie hier in godsnaam!”
Ze hadden gelijk. Toen wij op de camping aankwamen rond 18.00 uur bleek het kantoor al te zijn gesloten. Na een korte rondgang wisten we dat deze camping absoluut niet voldeed aan hetgeen ze op internet deden voorkomen.
Weer in de auto dus en terug over die vreselijk slechte weg. Met het schaamrood op de kaken langs de kudde koeien en op zoek naar een andere camping. Gelukkig hadden we deze snel gevonden en hebben we de nacht doorgebracht op “Wood Lake RV Park and Marina” in Lake Country.